Brandbrief aan informateur en fractievoorzitters

p/a Piet Heinlaan 140
2224 SW         Katwijk
0623        –       114039
www.bezorgdedienders.nl
bezorgdedienders@gmail.com

 

AAN:
De informateur G.Zalm en onderhandelaars M.Rutte,
S. van Haersma Buma, A.Pechtold en G.J.M. Segers,
Postbus 20018
2500 EA  DEN HAAG.

i.a.a. de voorzitters van de fracties van de 2e Kamer,
woordvoerders politie/justitie van de fracties in de 2e Kamer
en de Korpschef van de Nationale Politie.

 

Onderwerp: Veiligheid van een ieder die zich in Nederland bevindt.

Katwijk, 29 juni 2017.

 

Geachte heren Zalm, Rutte, Van Haersma Buma, Pechtold en Segers,

Via de media kwamen berichten tot ons als “De informateur en onderhandelaars krijgen honderden verzoeken, om bepaalde onderwerpen mee te nemen in de onderhandelingen voor het nieuwe Kabinet en het is onmogelijk om aan al die verzoeken te voldoen”. In de eerste instantie was dat voor ons aanleiding om u niet te vermoeien met onze zorg over de veiligheid van onze collegae en die van de burger.Onlangs verscheen echter het onderstaande bericht in één van de Nederlandse dagbladen:

“De hoogste militair van het land zegt dat het leger in decennia niet zo beperkt inzetbaar is geweest als nu. „Ik zit 38 jaar in dienst en in die 38 jaar denk ik dat we nu wel op een laagtepunt zitten qua inzetbaarheid en dat is zorgwekkend” zei Commandant der Strijdkrachten Tom Middendorp vrijdagavond in tv-programma Nieuwsuur.

Een formulering die wat ons betreft één op één overgezet kan worden op de politieorganisatie. Reden voor ons als Platform Bezorgde Dienders, om nu “de tijd rijp is” en het er naar uitziet dat de onderhandelingen in een serieuze fase zijn beland, met betrekking tot de politieorganisatie middels deze brandbrief uw speciale aandacht te vragen voor de volgende drie onderwerpen:

1.    De personeelssterkte bij noodhulp / recherche;
2.    Functioneel Leeftijdsontslag (FLO) van politieagenten / instroom nieuwe agenten;
3.    Kosten politie-inzet bij (risico)wedstrijden / evenementen.

Ad1.
Toen hij bij zijn aantreden als onze nieuwe korpschef werd geïnterviewd voor het dagblad Trouw van 26 februari 2016, sprak de heer Akerboom de legendarische woorden:
“Ik zie een korps dat kraakt en dat baart mij zorgen”.

Dat kraken was ook niet zo gek. Met stoom en kokend water werd de nieuwe Politiewet door de eerste Kamer “geloodst”. Achteraf werd pas duidelijk dat ingestemd was met een wet op hoofdlijnen, zonder dat belangrijke details bekend waren. Wanneer daarnaast de kwartiermaker/korpschef de opdracht krijgt om een oorlogsschip te bouwen en de opdrachtgever daarvoor niet meer dan jachtwerf voor pleziervaartuigen ter beschikking stelt, dan is dat vragen om complicaties. En die kwamen er.

Wij zien een korps dat kapotbezuinigd is en zucht onder een woud van regelgeving, bureaucratie en protocollen, die een verlammende werking hebben op zowel de uitvoerende politietaken als de bedrijfsvoering van het korps.

Het zou te kort door de bocht zijn om de problemen van dit moment alleen toe te schrijven aan de huidige reorganisatie van de politie. De ondoorzichtige structuur bij en de gebrekkige samenwerking tussen de 26 politiekorpsen in de achterliggende decennia, hebben bijgedragen aan de situatie waarin de politieorganisatie zich op dit moment bevindt. In dat kader zijn wij als Platform Bezorgde Dienders dan ook voor de vorming van een Nationale Politie.

In de veronderstelling verkerend dat de nationale veiligheid in balans was, werd er met name in het laatste decennium fors gesneden in de politie-organisatie. Er werd geen rekening gehouden met de gevolgen van opengestelde grenzen, toenemend aantal “risicowedstrijden”, een hernieuwde “koude oorlog”, Europese regelgeving, vluchtelingenstroom en het feit dat de armen van regeringen en terroristische organisaties, verder zouden reiken dan het Midden-Oosten. Met cybercrime-aanvallen o.a. op de bij de politie in gebruik zijnde systemen, werd al helemaal geen rekening gehouden.

Het snijden in de politie-organisatie gebeurde niet van de ene op de andere dag. De sluipende wijze waarop de als “efficiënte vernieuwingen” aangekondigde maatregelen werden ingevoerd, was wellicht de reden dat zij eigenlijk zonder al te veel weerstand doorgevoerd konden worden. Via de kaasschaaf/salamimethodiek werd de noodhulpsterkte van de teams afgeroomd.

Met een ongebreidelde bezuinigingsdrang werden bureaus gesloten en werden burgers, bestuur, maar ook de politiemensen op de werkvloer misleid door het systematisch bijstellen van de normen. De euforie bij de burgers in de kleinere woonkernen, toen er in de media werd gesproken over de vorming van robuuste politieteams, verdween als sneeuw voor de zon, toen in de praktijk bleek dat die “robuuste teams” voornamelijk in de stedelijke gebieden gehuisvest zouden worden. De “eigen politie” raakte men kwijt en bureaus werden gesloten waarmee de kloof tussen politie en burger werd vergroot.

Ook werden arrestantencomplexen (waaronder gloednieuwe) onder het mom van efficiency gesloten. Daardoor kan het nu gebeuren dat de vaak enige surveillance-eenheid die er in een gebied beschikbaar is, soms kilometers met verdachten op de achterbank moet rijden om een plekje voor de arrestant te vinden. De volgende dag  moeten rechercheurs kilometers rijden om diezelfde verdachten te gaan horen.

De Tilburgse criminoloog prof.dr. Cyrille Fijnaut schreef in één van zijn commentaren op de sluiting van politiebureaus: “Zelfs ik als insider kan er geen touw meer aan vastknopen. Het is onzinnig om een tegenstelling te maken tussen “investeren in mensen” en “investeren in stenen”. Je kunt agenten niet voortdurend buiten laten rondfietsen. Ze moeten terechtkunnen op een bureau. Een herkenbare locatie waar mensen hen weten te vinden”.

Het veilige baken in zee verdwijnt steeds meer en in die zin draait ook de politie mee in de mallemolen van automatisering (die overigens ook veel goede dingen in zich heeft), waar veel mensen niets mee hebben. De politie moest zo nodig gaan werken als het bedrijfsleven. Bij de dokter moet je ook een afspraak maken en bij de bakker moet je ook wachten, dus waarom bij de politie niet, zo redeneerde men. Een grote misvatting.

Het volgende voorbeeld uit de praktijk geeft aan wat de gevolgen van deze wijze van bedrijfsvoering zijn:

In 1995 bestond het korps Hollands-Midden uit 8 districten die weer onderverdeeld waren in teams, die ieder hun eigen bewakingsgebied hadden en onder alle omstandigheden “hun eigen broek ophielden”. Bij grotere calamiteiten verleenden de teams bijstand aan elkaar. Ieder districtsbureau was 7 dagen per week, 24 uur geopend. Het district 3 van dat korps, bestond uit drie teams met ieder een eigen teambureau en diverse postbureaus. Ieder team beschikte van 7 tot 23 uur over twee dubbelbemande noodhulpauto’s en een coördinator. Daarnaast waren er diverse bureaubezettingen. Gedurende de nacht werd er een gecombineerde surveillance gereden door 3 surveillance-eenheden en 1 coördinator voor die 3 teams.

Toen kwam het toverwoord “schaalvergroting”, met o.a. doelstellingen als “de politie beter bereikbaar voor de burger”, “meer blauw op straat”, “efficiënter inzet personeel en materieel” etc.

Nu, in 2017, diverse schaalvergrotingen en reorganisaties later, is er (al de genoemde mooie doelstellingen ten spijt) in het hierboven genoemde gebied van een groot aantal vierkante kilometers en met 72.000 inwoners, geen politiebureau meer. De schaarse politiesurveillance (na samenvoeging van teams werd vaak ook het beschikbare surveillancemateriaal gehalveerd) wordt georganiseerd vanuit de dichtstbijzijnde grote steden.

Saillant detail daarbij, is dat het aantal werknemers van de politie-organisatie sinds 1993 met 8000 is gegroeid tot ruim boven de 60.000. Dan is er toch wat grondig misgegaan bij de inrichting van een organisatie die primair tot taak heeft, het handhaven van de openbare orde en het verlenen van hulp aan hen die dat behoeven. Deze ontwikkeling werd door de dienders van de werkvloer met lede ogen gevolgd.

Men was van mening dat technische hulpmiddelen en het meer zelfredzaam zijn van de burger, de aanwezigheid van politiemensen kon vervangen. Wederom een misvatting. Technische hulpmiddelen zoals camera’s kunnen een goede aanvulling voor het politiewerk zijn, maar nooit in plaats van de diender gezien worden. Camera’s houden niemand aan en verlenen geen hulp aan de burger die het op dat moment nodig heeft.

Met zelfredzaamheid van de burger is inderdaad niets mis mee. Maar de burger die vanwege de warmte met het raam open slaapt, verwijten dat hij/zij het aan zichzelf te wijten heeft wanneer er een crimineel door dat raam naar binnenklimt, gaat wat ons betreft wat ver. Je blijft gewoon van andermans spullen af!

Naast de burgemeesters  van 4 grote steden zijn er ook steeds meer burgemeesters van kleinere gemeenten, die hun zorg uitspreken over de tekorten in de noodhulp. De beschikbare noodhulp van dit moment is in veel gevallen beduidend minder dan wat in 1995 de crepeersterkte was tijdens de bezetting gedurende de vakantieperiodes.

Vanuit dat beperkte potentieel moet als gevolg van maatschappelijke ontwikkelingen, ook nog eens geput worden voor het verlenen van bijstand aan activiteiten zoals het bewaken van objecten, intakelocaties voor vluchtelingen etc. Dat heeft een enorme impact op de lokale politiezorg en genereert daarnaast een werk- en roosterdruk die ongekende spanningen in de politie-organisatie teweegbrengen, met een negatieve invloed op het ziekteverzuim.

Deze situatie leidt er o.a. toe, dat op steeds grotere schaal vrijwilligers structureel ingepland worden en deel uit gaan maken van de vaste bezetting. Vrijwilligers kunnen uitstekend werk doen, maar op deze wijze wordt er oneigenlijk gebruik gemaakt van het instituut vrijwilligers en dat kan nooit de bedoeling zijn geweest. Bij een organisatie als de onze dient altijd voorkomen te worden dat er in welk opzicht dan ook “wildgroei” ontstaat.

Ad2.

Het overgrote deel van de huidige politieagenten in de uitvoerende dienst, is aangesteld met de afspraak dat zij i.v.m. de verzwarende werkomstandigheden hun vak tot de leeftijd van max. 60 jaar zouden uitoefenen, of wanneer dat eerder bereikt werd, tot max. 40 dienstjaren. In het kader van de verhoging van de “burgerpensioenleeftijd” met twee jaar van 65 naar 67 jaar is de leeftijd waarop de politieagent met pensioen kan gaan “en passant” mee verhoogd naar 67.

Vervangende regelgeving die het voor de individuele politieagent mogelijk moest maken om eerder dan op de leeftijd van 67 jaar en 3 maanden met pensioen te gaan, werden mede als gevolg van bezuinigingsmaatregelen door Kabinetten teruggedraaid. Dat in tegenstelling tot beroepsgroepen als de brandweer, ambulance en defensie waarvoor nog steeds een functioneel leeftijdsontslag (FLO) geldt van 59 jaar.

Vanaf het moment dat het Platform Bezorgde Dienders werd opgericht (in 2009) hebben wij aandacht voor deze materie gevraagd. Steeds meer werd duidelijk dat dienders boven de leeftijd van 60 jaar dermate gehinderd worden door fysieke beperkingen, dat de uitvoering van het politiewerk niet meer gedaan kan worden op een wijze die de burger van een diender verwacht.

Om die reden hebben wij als platform op 14 februari j.l. een petitie, waarvan het aantal steunbetuigingen op dit moment 21.000 bedraagt, overhandigd aan de commissie V&J van de Tweede Kamer ( https://www.petities24.com/politieagent_tot_max_62_jaar ). In de petitie verzoeken wij te bewerkstelligen dat er voor de uitvoerende politiedienst een FLO-leeftijd van 62 jaar gerealiseerd wordt.

Wij beseffen dat terugdraaien vele malen gecompliceerder is dan “tegenhouden” zoals dat bij defensie, brandweer en ambulance wel is gebeurd en dat het instellen van een FLO op de leeftijd van 62 jaar, tijd nodig zal hebben en/of wellicht gefaseerd ingevoerd zou moeten worden.

In het verlengde van dit onderwerp hebben wij eveneens vanaf de oprichting van het platform, aandacht gevraagd voor de broodnodige instroom van nieuwe collega’s. De organisatie vergrijst en binnen nu en afzienbare tijd zullen er duizenden collega’s de politie-organisatie verlaten. Met een instroom van 1000 nieuwe collega’s per jaar gaan we dat niet redden en komt de organisatie absoluut in de problemen.

Ad3.

Een steeds groter wordend deel van de politie-inzet wordt besteed aan het toezicht op grote evenementen. Voorbeelden daarvan zijn de (ME) inzet bij voetbalwedstrijden. Dat heeft impact op de lokale politiezorg. “De pieper gaat” en de agent dient zich te melden en wordt simpelweg uit de toch al beperkte noodhulp getrokken.

Voorheen was dat alleen voor z.g. risicowedstrijden maar steeds meer worden er op voorhand geldverslindende SGBO’s opgestart soms ook voor wedstrijden tussen lokale voetbalteams, omdat supporters elkaar te lijf gaan en de boel vernielen. De enorme hoeveelheden geld die dat jaarlijks kost moeten worden opgebracht door de “belastingbetaler”, ook door diegene “die helemaal niets met voetbal hebben”.

Wij geven u in overweging om een door de overheid beheerd “calamiteitenfonds” in te richten dat gevuld wordt door opbrengsten vanuit de voetbal/evenementenwereld zelf. Wij denken daarbij bijvoorbeeld aan een “transferbelasting”. Wanneer dat bijvoorbeeld 1 procent zou bedragen, dan zou dat bij de verkoop van een speler voor € 10.000.000 een bedrag van € 100.000 voor het calamiteitenfonds opleveren.

Wanneer de KNVB, voetbalclub of evenementenorganisator van iedere toegangskaart een z.g. calamiteitentaks van € 1.- afdraagt aan het calamiteitenfonds dan levert dat bijvoorbeeld met een stadion van 40.000 toeschouwers, € 40.000 op voor het fonds. Een dergelijke geringe marge lijkt ons ten opzichte van een toegangsprijs van gemiddeld € 25 acceptabel.

Vanuit het calamiteitenfonds zou bijvoorbeeld een bijdrage geleverd kunnen worden om (een deel van) de enorme kosten van politie-inzet die voor rekening komen van de belastingbetaler, te reduceren. Daarnaast kunnen gedupeerden als gevolg van vernielingen tijdens voetbalrellen mogelijk een beroep doen op dat fonds voor een bijdrage aan schadeloosstelling. Kosten die nu voor rekening van de maatschappij komen.

Een dergelijke heffing heeft niets te maken met “betalen voor politiediensten” want de politie is er altijd. Het is niet meer dan een kleine bijdrage vanuit werelden waarin miljoenen worden verdiend aan activiteiten die een “financiële impact” hebben op onze maatschappij.  In 2012 hebben wij dit eerder voorgesteld naar aanleiding waarvan er door de Christenunie en VVD een wetsvoorstel is ingediend bij de Kamer. Dat Wetsvoorstel werd met meerderheid van de 2e Kamer aangenomen, maar niet door het toenmalige Kabinet ten uitvoer gebracht.

Wij verzoeken u hierbij in de komende Kabinetsperiode te willen bevorderen dat:

• Bij de positionering van politiebureaus, elementen als tactische, klantvriendelijke locatie en evenredig geografische verdeling, te laten prevaleren boven het financiële aspect. Daarnaast geven wij u in overweging om in de gemeenten waar de sluiting van een politiebureau zowel door bestuur als bewoners als een groot gemis ervaren wordt, een z.g. robuust team te huisvesten. (Politie weer terug in de “kleinere” woonkernen);
• Er meer agenten beschikbaar komen voor de primaire politietaken (noodhulp en opsporing) Balans tussen aantal mensen in bedrijfsvoering en politietaak;
• Er voor de uitvoerende politiemensen een functioneel leeftijdsontslag wordt ingevoerd op de leeftijd van 62 jaar met de mogelijkheid dat collega’s die wel langer door willen werken, die gelegenheid ook hebben;
• Er een calamiteitenfonds zoals omschreven wordt ingericht.

Geachte informateur en onderhandelaars,
Politie en politiek. Op papier slechts één letter verschil, maar tegelijkertijd twee begrippen waartussen zich een enorme kloof bevindt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de kloof tussen de politieleiding en de werkvloer misschien wel debet is aan de kloof tussen de politiewerkelijkheid en de politieke werkelijkheid.

Wij zijn graag bereid om het bovenstaande mondeling toe te lichten en wensen u veel wijsheid en succes toe bij uw werkzaamheden ten behoeve van de Kabinetsformatie.

Namens het Platform Bezorgde Dienders,
Dolf Mauritz.